Park
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 61, 62, 63 ... 75, 76, 77 Następny

Valefor

Goftdritt... coś słyszałam o Tobie. <lekko się uśmiecha> Jednak w tej chwili sobie raczej nie przypomnę.

Niezłomny

Nie sadziłem że jestem taki sławny
<W jego głosie słychać nutkę ciepła, ale na twarzy nie widać żadnych emocji. Żadnego ruchu prócz mrugania powiekami.
Patrzy na nią uważnie. Przypomina mu się jeden tekst...
Nie był przeznaczony dla niego, natychmiast odpędza te myśli.>

Valefor

No widzisz... tutaj wszystko szybko się rozchodzi ^^ <spogląda na gwiazdy jakby czegoś szukała>

Niezłomny

<Przytakuje>
Tak, to mała społeczność.
<Obserwując ją kontem oka dostrzega, jak spogląda w gwiazdy. Także podnosi wzrok na niebo. W jednej chwili zna już swoje położenie, strony świata i jak ma wrócić do domu, gdyby to zamierzał.
Ale jest tez świadom tego, że Ona patrzy w gwiazdy zupełnie w inny sposób.
Zdaje sobie sprawę, że gwiazdy mogą przynosić rozmaite myśli, jednak mu nigdy nie przynosiły.
Dla niego zawsze były tylko użytecznym narzędziem.
Będę musiał nad tym popracować...>

Valefor

Wiesz z gwiazd nie tylko możesz odczytać drogę... można dzięki nim znaleźć szczęście, przynoszą nieraz natłok myśli do twojej głowy i ... wspomnienia.

(eh... muszę na chwile iść)

Niezłomny

<Słucha uważnie jej słow. No to ma swoją odpowiedz.
Ale nie ma żadnych wspomnień z gwiazdami>
Nie mam żadnych wspomnień z gwiazdami. Nie kojarzą mi się z żadnym wydarzeniem.
<Zastanawia się chwile nad szczęściem, o którym mówiła. Niektórzy w to wierzą. On nie.
Szczęście jest pojęciem, którego on nawet nie potrafi zdefiniować.
Nagle stwierdza że jest potwornie upośledzony emocjonalnie. Kolejna myśl która spada na niego jak źle ustawiona doniczka na parapecie.>
Natłok myśli...
<Jakby każda z gwiazd była jedną myślą. Tak, to dobre porównanie, ale tylko porównanie.
Sięgając pamięcią wstecz nie odnajduje nawału myśli na tle rozgwieżdżonego nieba.
Spogląda w górę.
Pal licho to wszystko, ważne ze to przyjemny widok.
Otwiera usta, jakby chciał coś powiedzieć, lecz w mgnieniu oka zmienia zdanie, a twarz znowu nabiera kamiennego wyrazu>

(Dobrze, zaczekam)

Valefor

Nie słuchaj tego co mówię...
Przepraszam, ale ja się zbieram. Miło było poznać. <wychodzi>

Niezłomny

Mi również
<Co powiedział było prawda.
Mimo iż nie posłał jej nawet przelotnego spojrzenia na pożegnanie.
Za to patrzył długo za nią, a wzrok ma dobry.
Niby dlaczego miałbym nie słuchać? Nie obraziłaś mnie, ni nie znieważyłaś.
A głos masz ładny.
Wniosła tu taki spokój... Całą duszą jest jej za to wdzięczny
Zmarzł nieco, ale nie kwapi się ku opuszczeniu tego miejsca.>
*
<Mija czas. Śnieg przestał padać.
Znurzony nieco odchodzi wolnym krokiem>

Ichigo Kurosaki

<wszedł, wyciągnął paczkę papierosów, wziął jednego do ust i wyjął zapalniczkę, zapalił go i ruszył przed siebie co jakiś czas wydychając chmurę dymu>
<zapalił kolejnego i wypowiedział słowa> This is the end of you and me... forever...
<pstryknął palcem i jego szata zmieniła się, na twarzy miał maskę, można by pomyśleć, że stoi tu teraz zupełnie inna osoba... że to iluzja, lecz prawdą było to, iż ów pomarańczowo włosy chłopak zmienił się na powrót w śmierciożercę, ruszył w kierunku bramy zamku i wyszedł do Hogsmeade>

Hermiona Granger

<wchodzi. Siada pod jednym z drzew i tak sobie siedzi>

Niezłomny

<Wchodzi do parku. Myślał, ze zdąży przed nią. Niestety – przeliczył się.
Ale to nie jest takie ważne.
Podchodzi nieco bliżej i zatrzymuje się. Obserwuje ja. Zastanawia się, w jakim może być teraz nastroju.
Ma nadzieje, że jest już Jej lepiej.
Opiera się o drzewo i czeka, aż Ona go zauważy i zawoła>
*
Najwyraźniej Hermiona nie ma ochoty na rozmowę...
Musze zadowolić się samym patrzeniem.
Poprawia pozycje i patrzy na nią spod zmrużonych lekko powiek>

Hermiona Granger

<Usłyszawszy cichy szelest przenosi wzrok w kierunku z którego go usłyszała. Po intensywniejszym wpatrzeniu się w tamtą przestrzeń zauważa że siedzi tam Goftdritt. Może go zawołac? Może nie ma ochoty na rozmowe i dlatego się ukrywa? Gdyby chciał pogadac to by przyszedł... Etam, zawołam go>
Goftdritt! Chodź tu!

Niezłomny

Hermiona Granger

Coś nie tak??

Niezłomny

<Przekręca głowę lekko w bok>
Nie, wszystko w porządku. Niby dlaczego miało by być coś nie tak?
<Jest już ciemno. Mówiąc błyska lekko wręcz nienaturalnie białymi zębami. Wielkie źrenice wpatrują się w Hermione, przysłonięte do połowy zasłonami powiek.>