Park
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 62, 63, 64 ... 75, 76, 77 Następny

Hermiona Granger

Bo tak sie na mnie patrzysz...

Niezłomny

Przecież zawsze patrzyłem.
<Zawiesza głos. Może jej się to nie podoba?>
Ale jeśli Ci to przeszkadza, mogę w każdej chwili zaniechać.
<Demonstracyjnie przenosi wzrok gdzieś w bok, jakby chciał pokazać efekty ewentualnej zmiany, poczym znowu przenosi na nią wzrok i oczekuje w spokoju na odpowiedz>

Hermiona Granger

<Uśmiecha się> Ależ mi to nie przeszkadza! Wręcz przeciwnie!

//obawiam się że niedługo będę musiała iśc...//

Niezłomny

<Spogląda na nią żywiej, a kąciki ust unoszą mu się nieznacznie. Opuszcza ramiona, przymruża oczy odrobinę bardziej i – o dziwo- uśmiecha się.>
Cieszy mnie to bardzo. Mam nadzieje, że nie masz mi za złe, ze wtedy Cię zostawiłem, tam w lochach.

//rozumiem, ale napisz mi, kiedy już będziesz wychodziła//

Hermiona Granger

Jasne ze nie! Musiałabym byc skończoną egoistką żeby byc o to zła! A nią nie jestem. Chyba nią nie jestem...

///no pewnie że napisze!//

Niezłomny

<Wraca do swojego poprzedniego wyrazu twarzy, czując w gardle dziwny chłód jeszcze przez chwile. Zmęczony odrobinę pozycją przykucnięta(choć jeśli by musiał, znosiłby ja jeszcze wiele godzin) wstaje, i siada obok niej na ławce.
Rzuca mu się na uwagę fakt, że jej głowa sięga mu do ramienia.
Ale nie zamierza się tym przejmować.>
Nie, nie jesteś egoistką
<Siedząc obok Hermiony ciężko by mu było na nią patrzeć, wiec podnosi głowę i patrzy na gwiazdy, które migocą na czystym niebie>

Hermiona Granger

Lubisz gwiazdy? Ja lubię... <też podnosi głowę i ogląda niebo> Przepraszam Cię ale ja już muszę wracac do zamku. Życzę miłej nocy. Dobranoc.

//musze leciec bo jutro do szkoły... narka//

Niezłomny

Gwiazdy są mi obojętne. No, chyba że takie specjalne... <W jego głosie czai się jakby nutka mistycyzmu> Życzę przyjemnych snów. Żywię nadzieje, że spotkamy się jutro.
<Patrzy jak dziewczyna ginie w ciemności. Nie wyczuł w niej troski podczas tej rozmowy. To dobrze. Bardzo dobrze.
Nie chce, by się martwiła, nie do twarzy jej ze zmartwieniami.
A on niezmiernie ceni sobie estetykę.
Rusza za nią lekkim truchtem, jakby w obawie, że może nie trafić. Po chwili opuszcza park>

Hermiona Granger

<przychodzi. Siada na ławce pomiędzy starymi klonami. Macha nogami i śpiewa sobie coś pod nosem>

Niezłomny

Hermiona Granger

Niezłomny

<Wciąż zasłuchany w melodie rejestruje ja w pamięci. Zaczyna ona wypełniać jego głowę. Sięga do kieszeni. Nie jest łatwe wyjęcie przedmiotu lewa ręka z prawej kieszeni spodni, niemniej wprawa działa cuda.
Z kieszeni wyjmuje harmonijkę. Ściska ja chwile w dłoni i uśmiecha się leciutko do tyłu głowy Hermiony.
Po chwili podnosi instrument do ust i zaczyna grac tę samą melodie.
Jej spiew i jego gra splatają się nagle w jedną całość.
I brzmi naprawdę ładnie>

Hermiona Granger

<nagle przestaje śpiewac i ogląda się za siebie. Zauważa że siedzi tam Goftdritt i uśmiecha się> Cześc!

//będę tak za 10 min.//

Niezłomny

<Przestaje grac, opuszcza harmonijkę i spogląda na dziewczynę.>
Witaj. Jak się masz?
<Ukryty za ławką na pewno nie jest widoczny dla nikogo, prócz Hermiony.>

Hermiona Granger

Nawet dobrze. siadaj! <wskazuje głową na ławkę>