Skrzydło szpitalne
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 26, 27, 28 ... 41, 42, 43 Następny

Niezłomny

Valefor

Do jasnej cholery! Zostawcie mnie w spokoju... nie chcę tu być...

Niezłomny

<Spogląda na nią. Widzi jej rozpacz.
Rozpacz nie jest dla niego niczym nowym.
Czy to obserwowana na innych, czy na sobie samym.
Widząc, że się wyrywa medykom, podchodzi, kładzie jej rękę na ramieniu, najpierw delikatnie, poczym rozkłada palce na jej obojczyki, i silnie przyciska do lóżka, na którym leży Valefor Ifrit.
Nacisk jest tak silny że unieruchamia ją momentalnie. Dzięki temu Pani Doktor przystępuje do jeszcze szybszej i wydajniejszej pracy>

Valefor

Czemu ty to robisz? Jeśli chcesz pomóc to po prostu zostaw mnie... Nie rób scen i wyjdź zabierając ją ze sobą <wskazuje na pielęgniarkę>
A jeśli kiedykolwiek spotkasz Jego to powiedz, że naprawdę mi na nim zależy.

Niezłomny

Dlaczego? Bo lubię patrzeć, na czyjeś cierpienie.
<Stoi w tej samej pozycji i ani drgnie. Pielęgniarka rzuca mu dziwnie wystraszone spojrzenie. Zapewne zna Valefor i nigdy nie spodziewała się, ze ujrzy ją kiedyś w takim stanie.>
Daj jej coś na uspokojenie <Mówi cicho do pielęgniarki, poczym przenosi wzrok na dziewczynę>
Powiem, jak nie zapomnę.
<Obserwuje, jak pomoc medyczna szykuje wywar. Pod palcami czuje szybki puls Valefor.
Przymyka oczy. Tam na dole widział Hermionę. Chciał się zatrzymać, ale nie miał wpływu na swoje działanie.
Mam nadzieje, że Ona się nie gniewa...
-proszę ją przytrzymać -głos pielęgniarki wyrywa go z zamyślenia. Kładzie jej prawe przedramię na czole, blisko łuków brwiowych i odchyla delikatnie, ale stanowczo. Brak dłoni od razu przyciąga wzrok pielęgniarki.
Kobieta wlewa rannej wywar wprost do ust.
Gad zabiera przedramię, i zwalnia nieco ucisk na jej bark>
***
<Stoi długo, wpatrzony w leżąca na łozku dziewczynę. Długo nic nie mówi. Widocznie wywar przestał działać. Zabiera rękę z jej ramienia, i zgina machinalnie palce. Podchodzi do pielęgniarki i szepcze cicho>
Zadbaj, by z tego wyszła.
<Kobieta przytakuje i poleca pomocnikom, by przywiązali Valefor pasami do łóżka.
Gad odwraca głowę i spogląda jeszcze raz na dziewczynę.
Czuje się zmęczony, strasznie zmęczony.
Jakże to możliwe, że widział ja jeszcze wczoraj w parku i rozmawiali o gwiazdach. Jakież to wszystko zaskakujące.
Wychodzi>

Valefor

To koniec... a wszystko bo nie powiedziałeś wprost. <zamyka oczy, nie czuć już pulsu, po prostu dziewczyna już nie żyje>

Ichigo Kurosaki

Valefor

<porusz ręką lekko, ale oczu nie otwiera> Mieliście mnie nie ratować...

Ichigo Kurosaki

witaj <powiedział spokojnym tonem do dziewczyny>

Valefor

<słysząc ten głos momentalnie otwiera oczy i siada na łóżku, nie zważając na bolącą ranę> Co... ty... tu robisz?

Ichigo Kurosaki

<opuszcza głowę> nie mogłem... nie mogłem Cię zostawić

Valefor

Nie mogłeś... wróciłeś, jesteś tu ... a ja... <w jej oczach pojawiają się łzy, kładzie się z powrotem na łóżko i trzyma za brzuch>

Ichigo Kurosaki

<zabrał jej rękę i odchylił lekko szatę, odkrywając brzuch, spojrzał na ranę, która powoli na jego oczach się zrastała, pogładził ją lekko po brzuchu> trochę będzie boleć, regeneracja za pomocą tego eliksiru bywa męcząca, ale skutkuje najszybciej

Valefor

Męcząca no co Ty? <spogląda na sufit>

Ichigo Kurosaki

<usiadł na skraju jej łóżka i spojrzał jej w twarz> jak się czujesz ?