Sowiarnia
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 17, 18, 19, 20 Następny

Pieczarka · Wysłany: Pią 17:33, 30 Mar 2007 Temat postu:

Niezłomny

Słoneczko

<włazi za nim kaszląc i wymachując rękami> ekhem, ekhem... Goftdrittek, gdzie ty? <otwiera jedno oko i widzi go> jessssssu, cio to za miejsce zapierzone? Ile tu sów!!

Niezłomny

To miejsce nazywa się sowiarnia, właśnie dlatego, że tyle tu sów
<Rusza do przodu, wsłuchany w jej kroki, kiedy podąża za nim.
Przymyka oczy.
Czuje się taki lekki. W jego duszy fruwają motyle.>

Słoneczko

<staje z otwartym dziobem, drapie się po głowie i idzie za gadem ledwo go widząc, mimo że jest taki duży. W końcu dogania go, chwyta za koszule i jest przez niego holowana> ja się jeszcze nie przyzwyczaiłam do takiego kurzu... czemu mnie tu przyprowadziłeś?

Niezłomny

<Stoi już przy oknie. Wykorzystując jej „przyklejenie się” do niego, obejmuje ja lekko w pasie i popycha w kierunku okna>
Właśnie po to...
<Ustawia ja tak, by widziała krajobraz rozciągający się z okna.
Stoją twarzą w twarz z niebem zasnutym strzępami pajęczynowych chmurek. W oddali błękit łączy się z lasem. Nieco bliżej las łączy się z idealnie zielona łąką. Wszystko skapane w ciepłym, czerwonym słońcu sprawia wrażenie pejzażu ze snu.>

Słoneczko

<patrzy bez słowa> wiesz... wiesz co? <odwraca się do niego i spogląda mu w oczy> to jest... to... <pokazuje palcem za okno> to jest... jak byłam małą dziewczynką, mama robiła mi kolacje <przygryza wargę> nie wiem...<mruga oczami, które coraz bardziej jej błyszczą> nie wiem czemu mi się tak skojarzyło <warga jej lekko drga więc znowu ja przygryza> głupie... <spogląda znowu za okno. Sięga ręką do tyłu, by znaleźć jego rękę. Gdy znajduje, to chwyta i ściska.
dziwnie jej się zrobiło>

Niezłomny

Wcale nie głupie... Może kiedy robiła owa kolacje niebo wyglądało podobnie
<Czuje jej drobna dłoń ściskająca go za dwa palce. Odwzajemnia delikatnie uścisk.
Widzi tez jej zmienione zachowanie>
Jeśli chcesz, to płacz

Słoneczko

<odwraca się do niego>
dzięki... <jeszcze chwile udaje jej się wytrzymać, ściskając zęby, ale zaraz wybucha w niej coś. Przykleja się do niego, chwyta do za szyje i zaczyna się niepohamowany ryk. Trwa to dobra chwile, aż się dziewczynka uspokaja, i staje znowu naprzeciwko niego, pociągając nosem. Zadziera łepala i patrzy na niego czerwonymi oczami.> już mi lepiej...

Niezłomny

Już lepiej, co? Czy to były łzy smutku?
<Patrzy jej w oczy. Trzyma ją za rękę.
Całym sobą zdaje się mówić „mów, nie bój się”>

Słoneczko

Nie... nie smutku, raczej tęsknoty... wiesz, dziwnie <patrzy na niego. Ściska jego duża dłoń swoimi obiema małymi rączkami mocno. Bo już dawno tak nie było, wiesz... w sumie to mogę to policzyć na palcach... moi rodzice wcześnie się rozwiedli.
Cały czas za kimś musiałam tęsknić. Tak nie lubię tęsknić

Niezłomny

Chyba rozumiem...
<Nie mówi nic.
Chciałby pomóc, ale wie, że to nie możliwe. >
Jeśli chcesz, to pójdziemy. Chcesz?

Słoneczko

Nie chce <opiera się o parapet> już mi przeszło <uśmiecha się do niego ciepło> może sobie tak posiedzimy i pomilczymy, cio?

Niezłomny

W tej chwili patrząc na Słoneczko na tle wspomnień dnia gdy ujrzał ja pierwszy raz może powiedzieć jedno: pozory mylą.
Ileż prawdy niesie się w tym zdaniu>
To jedno z moich ulubionych zajęć.
<siada na parapecie, ale tak, by zostawić jej miejsce>

Słoneczko

<siada z uśmiechem na wolnym kawałku parapetu. Nie puszcza jego ręki cały czas, teraz tez ja trzyma. Usadawia się i siedzi>
(a teraz ja zw na jakiś czas)